Living...

Άφησε τη ζωή να σου προσφέρει ποικίλα αρώματα και όλες τις γεύσεις...

Να σε βυθίσει και να σε ανυψώσει..

στο σκοτάδι και το φως,

υπάρχει μαγεία και καημός...

Αν ταξιδεύεις με τα φτερά σου ανοιχτά,

αναπνέεις βαθιά, κοιτάς τον ουρανό, τα αστέρια του,

και ονειρεύεσαι όπως όταν ήσουν παιδί

τίποτα δε θα σε καταστρέψει 

αλλά καθετί θα σου χαρίζει και ένα αλλιώτικο συναίσθημα...

Η μουσική και ο χορός σου θα σε περικυκλώνουν,

οι εμμονές και οι ηδονές σου θα σε πλημμυρίζουν και θα καταλήγουν,

η ζωή είναι υπέροχη!

Ζήσε και ερωτεύσου ότι σε κάνει να γελάς, 

ότι κάνει το κορμί σου να τρέμει 

όχι από τρόμο αλλά από ευχαρίστηση...

Κάνε λάθη και μάθαινε,

αγάπα την μη τελειότητα,

ταξίδευε και μεγάλωνε,

και φίλα και αγκάλιαζε,

και τραγούδα και χόρευε,

πίνε και μέθα,

παραδώσου σε πάθη,

μη μετανιώνεις,

ρίσκαρε και χάνε..

Και δε θα νικηθείς ποτέ!

Εσύ

Είναι κάτι τέτοια βράδια, τέτοιες ώρες που ξεσπάς ξαφνικά σαν μπόρα στο μυαλό μου..

καθώς ξεκλειδώνω την εξώπορτα, αργά το βράδυ μες τη νύχτα, μετά από κρασί…

Σκέφτομαι πόσο θα θελα να μου ξεκλείδωνες τώρα την εξώπορτά σου να με αγκάλιαζες να μου χαμογελούσες.. 

Πόσο θα θελα να ξεκλείδωνες τον εαυτό σου και την καρδιά μου…

να μου δείξεις εσένα πραγματικά, εσένα και την αδυναμία σου που τόσο λαχταρώ…

Και ξεκλειδώνω και γυρίζω μόνη και  καπνίζω και σε σκέφτομαι..

Εσένα που πρέπει να τελειώσεις να κυριαρχείς το μυαλό μου, το μυαλό μου είναι δικό σου αιχμαλωτισμένο στα δίχτυα σου.. 

Και σε κοιτώ και δεν ξέρω πόσος χρόνος περνά…

Και μου φαίνεται πως από πάντα σε ήξερα και από πάντα σε ποθούσα…

Δε ξέρω όμως πως νιώθεις, δεν λες τι κρύβεις στην ψυχή σου για μένα… 

Μάλλον δεν θα πεις ποτέ.

Θα είναι και αυτό και εγώ κομμάτι μιας παράστασής σου..

Όχι, δε θέλω μόνο μια παράσταση, θέλω και πραγματικότητα με όλες τις παραστάσεις δικές μου.

Αλλά θα είμαι εδώ πάντα να σε συντροφεύω, να γράφω ποιήματα κρυφά για σένα και να ακούω τη μουσική σου… και να ονειρεύομαι.. 

Και να συνεχίσω να πιστεύω ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος να μου δείξει όλο τον κόσμο..

Πρέπει

Πρέπει να θυμώσω..
να θυμώσω μαζί σου,
να θυμώσω και μαζί μου.
Να θυμώσω για εμάς.
Φοβόμαστε.
Περνάμε μέσα από σκιές τη νύχτα
αναζητώντας τον χαμένο αυτό έρωτα.
Και τελικά φτάσαμε να έχουμε μια παράξενη αίσθηση οικειότητας
χωρίς καλά καλά να γνωρίζουμε τίποτα παραπάνω
από το να φιλιόμαστε υπέροχα και
να αγκαλιαζόμαστε σαν να είναι να χωρίσουμε για πάντα.
Πρέπει να θυμώσω με μένα γιατί δεν έχω το θάρρος ακόμη
να σε απομακρύνω από πάνω μου,
να σου απαγορεύσω να με αγγίζεις,
γιατί ακόμη πιστεύω ότι αντέχω.
Και αντέχω ακόμη ναι..αλλά όχι για πολύ.όχι.
έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα πρώτα αυτά σημάδια
του τελειωμού..της απεξάρτησης από σένα και από τα χάδια σου
Δεν σου αξίζω,
δεν μου αξίζει να ζω μισή ευτυχία
και να περιμένω ακόμη πιο λίγη.
Πρέπει επιτέλους να σου θυμώσω
για αυτά που έχεις πει
για αυτά που δεν έχεις το θάρρος να κάνεις,
για αυτό που αφήνεις να χαθεί.
Πρέπει.

Καλοκαίρι 3,2,1, ΠΑΜΕ!!!

Ζέστη έξω..ζέστη μέσα..

όλα τα αφήνω έτσι,δεν έχω τίποτα άλλο να περιμένω από την πόλη..

μονάχα περιμένω να ξημερώσει το αύριο να φύγω από την Αθήνα, 

και φέτος, να μυρίσω το καλοκαίρι στον αέρα,στα χέρια μου,στα μαλλιά μου..

Θα κολλάει πάνω μου η άμμος και θα γεμίζουν οι σελίδες του βιβλίου μου αλάτι,

θα αποκοιμιέμαι πάνω στο κύμα και θα γεμίζουν τα μάτια από το βυθό...

Και θα χορεύω γυμνή κάτω από τον ήλιο και το φεγγάρι όλη μέρα όλη νύχτα,

ή και τίποτα..μόνο ξαπλωμένη κάτω από τον ουρανό να σκέφτομαι από τι φτιάχνονται τα σύννεφα..

Παντοτινές τάσεις μου για φυγή..τέτοια εποχή οργιάζετε και θέλετε να μεταμορφωθείτε σε άσπρα πουλιά και να πετάτε πάνω από τη θάλασσα ή σε μοβ ψάρια με μεγάλα πτερύγια και γαλάζια μάτια.

Τι φαντασία το φαντάζεσαι..?

Πολλές τάσεις, όχι μόνο φυγής, όλες ξαμολυμένες, και εγώ μόνο με την ανάγκη να αδειάσω και να ακούω μουσική και να γεύομαι νησιά!!!

Πραγματοποιήθηκε η περσινή ευχή μου?Δεν θυμάμαι, ναι μάλλον, μπορεί και όχι...Μπορεί και πάλι να έκανα την ίδια πέρσυ και του χρόνου ξανά να μην θυμάμαι..

Έτσι συνεχίζουμε σε καλοκαίρια και χειμώνες, με χρόνια πίσω με χρόνια μπροστά..Αλλά μην χασομεράς και ζήσε μόνο τη στιγμή...Κλείσε τα μάτια σου, χαμογέλα και φύγαμε..

Στο σκοτεινό και άγνωστο παράδεισό μας..!!!

Πώς...;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...

αφού όταν σε χρειάζομαι δεν είσαι εκεί
και όταν κλαίω δε ρουφάς τα δάκρυά μου;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...
αφού δε ξέρεις από τι υλικά είμαι φτιαγμένη
κι αφού ποτέ δεν έμαθες να ακούς τη σιωπή μου;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...
αν δεν μπορείς να με βάλεις πάνω απ' όλα
και να γεμίσεις την ψυχή σου από μενα;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...
αφού δεν έβγαλες ποτέ το μέσα σου έξω
κι έτσι γυμνός να ψιθυρίσεις κάθε σου φόβο μυστικό;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...
αν δεν μπορείς να αγαπάς μόνο εμένα
κι αν σβήνεις απο πάνω σου τα σημάδια που χαράσσω...

Πώς τολμάς να λές ότι μ'αγαπάς...
αν δεν μπορείς να φτάσεις ως την άκρη της γης
μέχρι να βρεις αυτό το κάτι που μου λείπει...;

Ι want to...

Ανασαίνω τον αέρα, τον ήλιο, τα σύννεφα..
Γλυκιά μου μελωδία,
με κάλεσες μια νύχτα φθινοπωρινή,
Σεπτέμβρης ήταν και έριχνε ψιλόβροχο,
φορούσα ψηλά πέδιλα...
Και δε φοβάμαι αν ποτέ,αν δεν,αν ίσως,
δε φοβάμαι εσένα και εμένα..
Ρομαντικέ εραστή των ονείρων μου
σε προσμένω να ξανάρθεις,
σαν θάλασσα να με πλημμυρίσεις,
να βυθιστώ μέσα σου,
να σε ανακαλύψω...να σε στοιχειώσω..
Παρορμητική είμαι και πάλι,
τραγουδώ από μέσα μου,
χάνω τον οιρμό μου,
αδημονεί η ψυχή να σε συναντήσει...
Με τα δυο σου χέρια να χαϊδέψεις το πρόσωπο μου,
τα μαλλιά μου,
τα βλέμματα μας να συνωμοτήσουν
και να βυθιστώ στο μυστήριο των κορμιών μας...

Back to reality...it's just a dream...

Come close to me,i'm free to go...

Η έμπνευσή μου είναι σαν ένα κομμάτι χαρτί

τυλιγμένο και χωμένο σε μπουκάλι από κρασί

που ένας κύριος με μαύρο καπέλο ήπιε και ζαλίστηκε

και το πέταξε στη θάλασσα...

Μια το πιάνει το βλέμμα μου κάπου στον ορίζοντα 

και γράφω σαν τρελή και τρέχω 

και χορεύω και φλέγεται το μυαλό και το σώμα μου

και άλλοτε χάνεται μες την τρικυμία, 

καταπίνεται από το γκρίζο της θάλασσας,

τότε είναι που πονάω, φωνάζω, δεν γελώ,

θέλω να κοιμάμαι και να βουλιάζω σε όνειρα ακατανόητα, να κρύβομαι...

Μάλλον το μπουκάλι και η Έμπνευση μου είναι αχώριστοι πια,

το μπουκάλι αναζητά τον κύριο του, το ίδιο και η έμπνευση μου...

Λευκό, κόκκινο, μπλε..Τι να ήταν το κρασί που ήπιε και ζαλίστηκε τόσο

και αποφάσισε να κλειδώσει το μυαλό μου και την φαντασία μου στο μπουκάλι του..

Κόκκινο, κόκκινο ναι...Σαν αυτό που πίναμε τη νύχτα εκείνη,

μοιάζει όνειρο,ήταν όνειρο...

Τόσο μακριά στο χρόνο, τόσο κοντά μέσα μου..

Σαν στοιχειά παραμονεύουν οι στιγμές 

και όταν πάω να σε ξεχάσω

βίαια ορμούν και με χτυπάνε...Ανήμπορη, πόσο ανήμπορη...

Φοβάμαι να σε ξεχάσω, όσο κι αν θέλω..

Δεν γράφω όσο έγραφα, δεν γελώ όσο γελούσα...

Όμως δεν είναι ικανό ένα όνειρο να με δυστυχήσει...

Αυτό όχι!Όλα θα γυρίσουν και πάλι σε μένα,

αργά αργά αργά...

Και το μπουκάλι θα το ξαφρίσει το κύμα

σε μια αμμουδιά και όταν το βρω...

Χίλια κομμάτια θα το κάνω...