Εσύ

Είναι κάτι τέτοια βράδια, τέτοιες ώρες που ξεσπάς ξαφνικά σαν μπόρα στο μυαλό μου..

καθώς ξεκλειδώνω την εξώπορτα, αργά το βράδυ μες τη νύχτα, μετά από κρασί…

Σκέφτομαι πόσο θα θελα να μου ξεκλείδωνες τώρα την εξώπορτά σου να με αγκάλιαζες να μου χαμογελούσες.. 

Πόσο θα θελα να ξεκλείδωνες τον εαυτό σου και την καρδιά μου…

να μου δείξεις εσένα πραγματικά, εσένα και την αδυναμία σου που τόσο λαχταρώ…

Και ξεκλειδώνω και γυρίζω μόνη και  καπνίζω και σε σκέφτομαι..

Εσένα που πρέπει να τελειώσεις να κυριαρχείς το μυαλό μου, το μυαλό μου είναι δικό σου αιχμαλωτισμένο στα δίχτυα σου.. 

Και σε κοιτώ και δεν ξέρω πόσος χρόνος περνά…

Και μου φαίνεται πως από πάντα σε ήξερα και από πάντα σε ποθούσα…

Δε ξέρω όμως πως νιώθεις, δεν λες τι κρύβεις στην ψυχή σου για μένα… 

Μάλλον δεν θα πεις ποτέ.

Θα είναι και αυτό και εγώ κομμάτι μιας παράστασής σου..

Όχι, δε θέλω μόνο μια παράσταση, θέλω και πραγματικότητα με όλες τις παραστάσεις δικές μου.

Αλλά θα είμαι εδώ πάντα να σε συντροφεύω, να γράφω ποιήματα κρυφά για σένα και να ακούω τη μουσική σου… και να ονειρεύομαι.. 

Και να συνεχίσω να πιστεύω ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος να μου δείξει όλο τον κόσμο..