Πρέπει

Πρέπει να θυμώσω..
να θυμώσω μαζί σου,
να θυμώσω και μαζί μου.
Να θυμώσω για εμάς.
Φοβόμαστε.
Περνάμε μέσα από σκιές τη νύχτα
αναζητώντας τον χαμένο αυτό έρωτα.
Και τελικά φτάσαμε να έχουμε μια παράξενη αίσθηση οικειότητας
χωρίς καλά καλά να γνωρίζουμε τίποτα παραπάνω
από το να φιλιόμαστε υπέροχα και
να αγκαλιαζόμαστε σαν να είναι να χωρίσουμε για πάντα.
Πρέπει να θυμώσω με μένα γιατί δεν έχω το θάρρος ακόμη
να σε απομακρύνω από πάνω μου,
να σου απαγορεύσω να με αγγίζεις,
γιατί ακόμη πιστεύω ότι αντέχω.
Και αντέχω ακόμη ναι..αλλά όχι για πολύ.όχι.
έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα πρώτα αυτά σημάδια
του τελειωμού..της απεξάρτησης από σένα και από τα χάδια σου
Δεν σου αξίζω,
δεν μου αξίζει να ζω μισή ευτυχία
και να περιμένω ακόμη πιο λίγη.
Πρέπει επιτέλους να σου θυμώσω
για αυτά που έχεις πει
για αυτά που δεν έχεις το θάρρος να κάνεις,
για αυτό που αφήνεις να χαθεί.
Πρέπει.

Καλοκαίρι 3,2,1, ΠΑΜΕ!!!

Ζέστη έξω..ζέστη μέσα..

όλα τα αφήνω έτσι,δεν έχω τίποτα άλλο να περιμένω από την πόλη..

μονάχα περιμένω να ξημερώσει το αύριο να φύγω από την Αθήνα, 

και φέτος, να μυρίσω το καλοκαίρι στον αέρα,στα χέρια μου,στα μαλλιά μου..

Θα κολλάει πάνω μου η άμμος και θα γεμίζουν οι σελίδες του βιβλίου μου αλάτι,

θα αποκοιμιέμαι πάνω στο κύμα και θα γεμίζουν τα μάτια από το βυθό...

Και θα χορεύω γυμνή κάτω από τον ήλιο και το φεγγάρι όλη μέρα όλη νύχτα,

ή και τίποτα..μόνο ξαπλωμένη κάτω από τον ουρανό να σκέφτομαι από τι φτιάχνονται τα σύννεφα..

Παντοτινές τάσεις μου για φυγή..τέτοια εποχή οργιάζετε και θέλετε να μεταμορφωθείτε σε άσπρα πουλιά και να πετάτε πάνω από τη θάλασσα ή σε μοβ ψάρια με μεγάλα πτερύγια και γαλάζια μάτια.

Τι φαντασία το φαντάζεσαι..?

Πολλές τάσεις, όχι μόνο φυγής, όλες ξαμολυμένες, και εγώ μόνο με την ανάγκη να αδειάσω και να ακούω μουσική και να γεύομαι νησιά!!!

Πραγματοποιήθηκε η περσινή ευχή μου?Δεν θυμάμαι, ναι μάλλον, μπορεί και όχι...Μπορεί και πάλι να έκανα την ίδια πέρσυ και του χρόνου ξανά να μην θυμάμαι..

Έτσι συνεχίζουμε σε καλοκαίρια και χειμώνες, με χρόνια πίσω με χρόνια μπροστά..Αλλά μην χασομεράς και ζήσε μόνο τη στιγμή...Κλείσε τα μάτια σου, χαμογέλα και φύγαμε..

Στο σκοτεινό και άγνωστο παράδεισό μας..!!!

Πώς...;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...

αφού όταν σε χρειάζομαι δεν είσαι εκεί
και όταν κλαίω δε ρουφάς τα δάκρυά μου;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...
αφού δε ξέρεις από τι υλικά είμαι φτιαγμένη
κι αφού ποτέ δεν έμαθες να ακούς τη σιωπή μου;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...
αν δεν μπορείς να με βάλεις πάνω απ' όλα
και να γεμίσεις την ψυχή σου από μενα;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...
αφού δεν έβγαλες ποτέ το μέσα σου έξω
κι έτσι γυμνός να ψιθυρίσεις κάθε σου φόβο μυστικό;

Πώς τολμάς να λες ότι μ'αγαπάς...
αν δεν μπορείς να αγαπάς μόνο εμένα
κι αν σβήνεις απο πάνω σου τα σημάδια που χαράσσω...

Πώς τολμάς να λές ότι μ'αγαπάς...
αν δεν μπορείς να φτάσεις ως την άκρη της γης
μέχρι να βρεις αυτό το κάτι που μου λείπει...;

Ι want to...

Ανασαίνω τον αέρα, τον ήλιο, τα σύννεφα..
Γλυκιά μου μελωδία,
με κάλεσες μια νύχτα φθινοπωρινή,
Σεπτέμβρης ήταν και έριχνε ψιλόβροχο,
φορούσα ψηλά πέδιλα...
Και δε φοβάμαι αν ποτέ,αν δεν,αν ίσως,
δε φοβάμαι εσένα και εμένα..
Ρομαντικέ εραστή των ονείρων μου
σε προσμένω να ξανάρθεις,
σαν θάλασσα να με πλημμυρίσεις,
να βυθιστώ μέσα σου,
να σε ανακαλύψω...να σε στοιχειώσω..
Παρορμητική είμαι και πάλι,
τραγουδώ από μέσα μου,
χάνω τον οιρμό μου,
αδημονεί η ψυχή να σε συναντήσει...
Με τα δυο σου χέρια να χαϊδέψεις το πρόσωπο μου,
τα μαλλιά μου,
τα βλέμματα μας να συνωμοτήσουν
και να βυθιστώ στο μυστήριο των κορμιών μας...

Back to reality...it's just a dream...

Come close to me,i'm free to go...

Η έμπνευσή μου είναι σαν ένα κομμάτι χαρτί

τυλιγμένο και χωμένο σε μπουκάλι από κρασί

που ένας κύριος με μαύρο καπέλο ήπιε και ζαλίστηκε

και το πέταξε στη θάλασσα...

Μια το πιάνει το βλέμμα μου κάπου στον ορίζοντα 

και γράφω σαν τρελή και τρέχω 

και χορεύω και φλέγεται το μυαλό και το σώμα μου

και άλλοτε χάνεται μες την τρικυμία, 

καταπίνεται από το γκρίζο της θάλασσας,

τότε είναι που πονάω, φωνάζω, δεν γελώ,

θέλω να κοιμάμαι και να βουλιάζω σε όνειρα ακατανόητα, να κρύβομαι...

Μάλλον το μπουκάλι και η Έμπνευση μου είναι αχώριστοι πια,

το μπουκάλι αναζητά τον κύριο του, το ίδιο και η έμπνευση μου...

Λευκό, κόκκινο, μπλε..Τι να ήταν το κρασί που ήπιε και ζαλίστηκε τόσο

και αποφάσισε να κλειδώσει το μυαλό μου και την φαντασία μου στο μπουκάλι του..

Κόκκινο, κόκκινο ναι...Σαν αυτό που πίναμε τη νύχτα εκείνη,

μοιάζει όνειρο,ήταν όνειρο...

Τόσο μακριά στο χρόνο, τόσο κοντά μέσα μου..

Σαν στοιχειά παραμονεύουν οι στιγμές 

και όταν πάω να σε ξεχάσω

βίαια ορμούν και με χτυπάνε...Ανήμπορη, πόσο ανήμπορη...

Φοβάμαι να σε ξεχάσω, όσο κι αν θέλω..

Δεν γράφω όσο έγραφα, δεν γελώ όσο γελούσα...

Όμως δεν είναι ικανό ένα όνειρο να με δυστυχήσει...

Αυτό όχι!Όλα θα γυρίσουν και πάλι σε μένα,

αργά αργά αργά...

Και το μπουκάλι θα το ξαφρίσει το κύμα

σε μια αμμουδιά και όταν το βρω...

Χίλια κομμάτια θα το κάνω...

Here I am

Κράτα με...
Εδώ είμαι...
Ακόμη κι αν φοβάμαι..
Το μόνο που θέλω είναι να αγαπώ...

Mοναξιά

Σ' αυτό το ταξίδι όλα επιτρέπονται.

Ό,τι φοβάσαι, ό,τι συχαίνεσαι κι οι πιο άρρωστες σκέψεις σου είναι εδώ...

Ανεβοκατεβαίνουμε σε μια σκάλα.

Πότε είμαι εγώ ψηλά και πότε εσύ - ίσως κάποτε συναντηθούμε...

μα για να γίνει αυτό ένας απ' τους δυο θα πρέπει να περιμένει.΄

Παίζουμε κυνηγητό.

Εγώ κυνηγάω εσένα κι εσύ εμένα.

Κι οι δυο μαζί τρέχουμε να ξεφύγουμε απ' τις σκιές μας.

Κλέβω κρυφά τη ζέστη των δαχτύλων σου κι εσύ ρουφάς δροσιά απ΄τα μαλλιά μου.

Δίνεις ό,τι έχεις; ή μόνο ό,τι δε φοβάσαι να χάσεις;

Ω ναι! έχω γευτεί την ευτυχία...

Ω! αναμφίβολα την έχω γευτεί...

Μπούρδες.

Φαίνεται πως δε συγκινούμαι εύκολα τελικά.

Απληστία.

Όλο θέλω κάτι περισσότερο.

Δε συμβιβάζεται κανείς με ό,τι έχει ήδη ζήσει.

Αδικία.

Ποτέ το "δίνω" δε συμφωνεί με το "παίρνω"

Έχω μια φίλη εδώ και πολλά χρόνια.

Προσπάθησαν πολλοί να μας χωρίσουν μα δε τα κατάφεραν.

Κακές παρέες... αλλά απ' το τίποτα...

Τη φίλη μου τη λένε Μοναξιά.

Εγώ και η Μοναξιά λοιπόν περνάμε την ώρα μας νιώθοντας ηδονή από την κατάκτηση μικρών μας στόχων.

Παραισθήσεις.

"μια σωστή ηδονή πρέπει να οδηγεί σε οργασμό"

Θες να εθιστούμε ο ένας στον άλλο;

ίσως αυτό να έδινε μια νότα ελπίδας...

Ξέρεις να λες παραμύθια;

Όχι σαν αυτά που λένε οι γιαγιάδες, όχι με καλό τέλος και διδάγματα...

Θέλω να ακούσω ένα παραμύθι για κάποιον που είχε ένα όνειρο,

ένα πολύ συγκεκριμένο όνειρο...

("Ταξιδιάρα ψυχή")

Ζέστη

Κραταω στα χερια μου τετραδια, μολυβια, βιβλια, αποξηραμενα λουλουδια και ζωγραφιες, γραμματα που δεν σταλθηκαν ποτε, χαπια που τελειωσαν, σακουλακια καπνου ξεχασμενα στο συρταρι, μπουκαλια που αδειασαν. Θα τα ξαναγεμιζα για να τα ξαναπιω με τον ιδιο τροπο, στις ιδιες στιγμες.

Εχω φυγει, πριν αφησω την πολη και δεν θα αφησω ποτε την πολη αν δεν φυγω. Τα’διωξα εκεινα που επρεπε, και καθονται σε γωνιες και με παρατηρουν. Κρυβονται σε θεατρα, σινεμα, στα σκαλακια του λιμανιου, στις εξοδους της πολης, μερικα τετραγωνα κατω από την σκεπη μου, σε μπαρ και ταβερνες, σε παρκα, σε σπιτια που αδειασαν. Ή γεμισαν. Τους κλεινω το ματι και φευγω μακρια τους. Σπουδαίο πράγμα να μην φεύγεις από ανάγκη. Και να μην γυρνάς από ανάγκη.

Θα κλειστώ, μέσα σε άγχος και χάδια, σε λόγια που δεν λέγονται γιατί είναι εκεί και μας κοιτάνε, ξέρουν. Θα χώνομαι κάτω από κουβέρτες κ παπλώματα, ανάμεσα στα μαξιλάρια, με αναπνοή σταθερή, σε ύπνους ήσυχους και ζέστη, ζέστη, ζέστη. Γλυκύτατη, ήσυχη ζέστη.

("Σπασμένα στόρια")

Το δώρο

Θα σε ξετυλίξω σαν δώρο...

Ανυπόμονα και αργά....

Να φανερωθούν οι εκπλήξεις που κρύβεις μέσα σου...

Το κουτί της Πανδώρας θα ξεκλειδώσω

και θα ξεχυθούν από μέσα όλα,

πόνος, αμαρτία, κλάμα...

Θα δέσω τα μάτια μου με την μαύρη κορδέλα 

που σε σφίγγει, γυμνός θα μείνεις 

θα περιμένεις να σε παίξω...

Τι παιχνίδι να είσαι άραγε...

Μουσικό κουτί, ξύλινο χρωματιστό παζλ,

ίσως ένα μικρό παριζιάνικο καρουζέλ, ένα ζευγάρι γυαλιστερά γοβάκια,

ή παιδικό βιβλίο, ή παλιό βινύλιο ....

Μπορεί όμως να είσαι και μόνο το κουτί, το ωραίο περιτύλιγμα,

και μέσα κενός...

Μην με απογοητεύσεις,

είσαι η έκπληξη που θα φωτίσει το βλέμμα μου,

θα ζωγραφίσει το χαμόγελό μου...

Σβούρα και χορδές

Στροφές στη ζωή, στροφή σε σένα,αδιέξοδο σε μας...
Ντελίριο αισθήσεων...
Τα νωπά μαλλιά μου κολλάνε στο πρόσωπο
ενώ στροβιλίζομαι σε εκστασιακό χορό...
Πίσω από το γυάλινο κόσμο μου,
σε κοιτώ που φεύγεις,
είσαι σκληρός εσύ, έχεις όρια...
Όχι όχι άλλα όρια ούτε όρους ούτε τίποτα...
Φύγε μακριά, σου γυρνώ την πλάτη...
Ξέρω ότι είσαι παιδί και εγώ σβούρα στα χέρια σου...
Γυρίζω και γεμίζω χρώμα,
ζάλη μου...μέσα μου αντανακλείς...
Είμαι χαρούμενη...
Πέφτω στα γόνατα, με αφήνεις από τα χέρια σου...
Πάρε με πάλι, θα είμαι καλή τώρα...
Τα μαλλιά μου χορδές θα γίνουν
να τις χαιδέψεις...
Τι παιχνίδι είναι αυτό,
σταμάτα να υποκρίνεσαι ότι δεν με ακούς...
Νιώσε με...

Το σημάδι...

Επιθυμώ να σε σφίξω στα χέρια μου,

να νιώσω την καρδιά να σπαρταράει κάτω από τα χείλη σου,
τις φλέβες μου να ξεχειλίζουν από το κόκκινο πάθος σου..

Η μυρωδιά είναι πλημμύρα ερωτική,

αύρα μυστική που με ταξιδεύει, 

με ζεσταίνει η λάβα του σώματός σου,

κι αιωρούμαι...

Πάρε το κορμί μου, 

εξάντλησέ το...

Είναι αδύναμο 

και τα δάχτυλα το μαγνητίζουν,
καρφώνονται μέσα μου

μεταμορφώνονται σε δέντρα ψηλά, 

ριζώνουν βαθιά και φυτεύουν άνθη στη σάρκα μου,
με σημαδεύουν...

Είναι ένα σημάδι οριζόντιο ανάμεσα στα φρύδια

και το γλείφει μια μοναξιά...

Ανεξίτηλο, παρήγορο, τέλειο...

Ενέργεια και οδύνη αντλώ από το σημάδι...

Το χαϊδεύω με τις ιδρωμένες παλάμες μου,

όταν η ίριδες των ματιών υγραίνονται
και τα χείλη αποζητούν την αλμύρα των δακρύων...

Πόσα ακόμη σημάδια...

1/12/2010

Άπνοια

Ο απόηχος των σφαλμάτων μας,

βουβά βογκητά μέσα μας,

στοιχειωμένοι οι αντίλαλοι,

κομματιασμένες οι ηδονές...

Θελκτική η επιστροφή,

όμως, ύπουλο το ύστερα.

Κι ύστερα..γλίστρα και αγνάντεψε το βυθό...

Να γεμίσουν οι μπλε πνεύμονές σου,

να αγαλλιάσουν οι υστερίες,

να υποκύψουν τα δάχτυλα...

18/7/2010 -Αγκίστρι

Παράνοια...

Παρανοϊκές οι λέξεις, ασυνάρτητα μπλέκονται στο μυαλό μου,να σχηματίσουν φράση, πρόταση, γράμμα για σένα, επικίνδυνε εραστή..Ίσως τη Δευτέρα, ίσως την Τρίτη σε δω, ίσως τώρα...Χτίσε μια αγκαλιά για μένα, να ονειρεύομαι εκεί...Ω αλίμονο!Απαγορευμένα τα πάθη, σκλαβωμένο το κορμί να αλυχτά για ένα σου άγγιγμα..παραδομένη βουλιάζω στη μυρωδιά την αποπνικτική που πηγάζει ανάμεσα στο λαιμό και το στήθος...Ξένοι είμαστε κι οι δυο, ηθοποιοί μιας παρωδίας που ο σκηνοθέτης της είναι μπεκρής και γουστάρει να χουφτώνει χοντρές γάμπες.
Ποτέ μην πεις ότι νόμισες πως με είδες, ώρα να φεύγεις τώρα, το συντομότερο δυνατόν....
Μου λείπεις ήδη...Θα 'πρεπε τα αστέρια να είναι ίδια και απόψε...
Με υγρά δάχτυλα δακρύζω και στο μαξιλάρι αφήνω δαγκωματιές...Κόλλα πάνω μου, τώρα, ζήσε το τώρα λες...Τα φιλιά και τα μάτια μας συναντιούνται τόσο υπέροχα...Πάρε το χρόνο σου, εγώ δε φοβάμαι...Αυτό που νιώθω για σένα μου χαρίζει τεράστια δύναμη, σαν αεράκι δροσερό πετώ...
Να ξέρεις, πρέπει να ξέρεις...

Ποια επανάσταση...

Σε μια ιδανική κοινωνία όλοι είναι μονιασμένοι, κρατιούνται χέρι χέρι,έχουν κοινούς στόχους,προοδεύουν, ο πολιτισμός ανθίζει, οι πολιτικοί είναι πρώτα πρώτα άνθρωποι και έπειτα πολίτες!Σε αυτή την κοινωνία που αντίκρυσα χθες 12 Φλεβάρη, ένιωσα έντρομη το πως είναι να σου κλέβουν την πατρίδα και να την ξεπουλάνε..Δεν έζησα τη χούντα,δεν έζησα την κατοχή αλλά ζω μια Ελλάδα δυστυχίας, απελπισίας, απόγνωσης, με τον λαό δαρμένο σαν σκυλί, με κόκκινα μάτια να παλεύει για τη χαμένη του αξιοπρέπεια!Δεν ήμουν εκεί, ίσως θα 'πρεπε αλλά και πάλι, οι ανομίες κάτω από το τραπέζι θα έπαιζαν ξανά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το "συνταγματικό δίκαιο" για ακόμη μια φορά θα ήταν άδικο!Όπως και έγινε!Είναι λυπηρό, ειλικρινά, να πολεμάμε για να ζήσουμε, για να φάμε, για να ανασάνουμε το αύριο..Κι η ελπίδα..?Η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία...Πότε να ελπίσουμε όταν μας βουλώνουν το στόμα, τα μάτια και τα αυτιά...Θέλω να κάνω σκέψεις αισιόδοξες, για το μέλλον, για αυτή τη ζωή αλλά...Ένα σκοτεινό "αλλά" παραμονεύει πλέον παντού και η αβεβαιότητα στοιχειώνει τις μέρες μας...Υγεία,εργασία, εκπαίδευση, τέχνη  όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρέους...Και το χρέος για τους εαυτούς μας ποιος θα το πληρώσει?
Δεν το γράφω αυτό για να ξυπνήσω κοιμισμένες συνειδήσεις και χαμένες επιθυμίες...Είμαι και εγώ κρίκος αυτής της αδύναμης αλυσίδας και φοβάμαι, οργίζομαι, λυπάμαι..
Η πόλη καίγεται αλλά ας μην επέλθει η άλωσις...Στο χέρι μας είναι!

Γλυκόπικρη σαν πορτοκάλι

Κύλισε στα πόδια μου ένα πορτοκάλι,

το κράτησα, το μύρισα...

Μου αρέσει το πορτοκάλι,

μου θυμίζει συχνά τα συναισθήματά μου έτσι γλυκόπικρο που είναι!

Ένας μικρός ήλιος...

Απέξω σκληρό αλλά μέσα ζουμερό και υγρό,

κυλάει στα δάχτυλα ο δροσερός χυμός του...

Γλυκόπικρα συναισθήματα...

Πώς γίνονται οι άνθρωποι και μέσα και έξω σκληροί, απορώ..

Δεν χαμογελούν πια, δεν εκπλήσσονται, δεν ενθουσιάζονται, δεν ακούνε τη μουσική που υπάρχει στον αέρα, δεν αναπνέουν, δεν ερωτεύονται...

Μόνο φοβούνται,φοβούνται τη δουλειά,το ρολόι,το αφεντικό,τα παραπάνω κιλά...

Χάνεται η ουσία, η μαγεία, η αλήθεια...

Δεν ξέρουμε αν θα ξαναγυρίσουμε εδώ, οπότε...
H ζωή είναι σαν πορτοκάλι, ξεζούμισέ την!!!!

Ένα πρωί...

Τίποτα το απατηλό για να θυμάμαι...
Με την αμβροσία των φιλιών μας κοιμάμαι και ξυπνάω,
και από τα σεντόνια ξεγλιστρώ σαν έρθει το χάραμα,
κάθομαι δίπλα στο παράθυρό σου,
να σε δω που ξυπνάς..
Αγωνιώ κάθε φορά για την πρόσκλησή σου..
Και  δέχομαι...
κρεμάω τα χέρια μου στο κρεβάτι σου,
να με θωπεύσεις..τα μάτια μου θολώνουν,
εκατομμύρια εικόνες και μόνο εσύ...
Πάνω από τις σελίδες σε κρυφοκοιτάζω που
είσαι αμήχανος, ήρεμος, σιωπηλός...
Ο καφές πικρός με γάλα..
Τι γεύση έχει το γάλα από το στήθος.
Περίεργος συνειρμός θαρρώ..
Η δική μας γεύση, απροσδιόριστη..
Ξέρω ότι είναι ήδη αργά για να μείνω
και νωρίς για να μην ξαναγυρίσω..
Τίποτα το ξακουστό...
Ένα πρωί σαν όσα πέρασαν
και όσα θα ΄ρθουν...
Είμαι ανόητη που το πιστεύω,
δεν ξέρω, ίσως και να είναι μοναδικό,
δεν ξέρω...

Παράξενη...

Να χτυπήσω την πόρτα σου,
να με βυθίσεις στο στέρνο σου,
βουβά να δακρύσω και να
αγγίξω το μάγουλό σου
με  δάχτυλα τρεμάμενα..
Γιατί δεν μπορώ άλλο,
να ξοδεύομαι
σε ομιλίες περιττές,
σε ήχους ξένους,
σε άδεια αρώματα...
Θέλω να σε δω,
να με καθησυχάσεις...
Να μου πεις "όλα θα πάνε καλά"
Άλλη μια μέρα...
Άλλη μια παράξενη μέρα...

Άλλη μια παράξενη μέρα..

Cherish the day

Κοίτα ψηλά, εκεί τον ουρανό...

Πάνω στην προκυμαία θα κοιμηθώ....

Να λούζει ο ήλιος το χαμόγελό μου...

Να χαϊδεύω τα μαλλιά μου...

Ακόμη και μακριά, είμαι εδώ να σε κρατώ...

Άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά σου, 

μέσα της να κολυμπήσω...

Είμαι η θάλασσα, 

είμαι το κύμα που σκάει στο βράχο....

Και πετώ...

Η γλυκύτητα της πτώσης με μεθά...

Ξάπλωσε πάνω μου...

Στο ίδιο σύννεφο να χορέψουμε....

Σε μια στιγμή κρύβεται όλη η μαγεία...

A Dream Within A Dream...

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream? 


Edgar Allan Poe 

Αυτό που λέω αγάπη...

Μπορείς τα βλέφαρα να κλείσεις ήσυχα

και ακόμη να βλέπεις το φως του..

Η πλάτη του ακουμπισμένη δίπλα σου, 

σε ζεσταίνει,σε καλεί να την αγκαλιάσεις..

Στον ώμο σου αποκοιμιέται σαν μικρό παιδί

και τον χαϊδεύεις..

Κρυφά μυρίζεις τα ρούχα του,

και ανυπομονείς να δεις τις γνωστές εκφράσεις του..

Με φιλιά σε ξυπνάει 

και σου λέει ότι είσαι όμορφη...

Τον φροντίζεις..

Σε ποθεί, σε γυρεύει, σε λαχταρά...

Βόλτες, εκδρομές, συζητήσεις..

Σου μαθαίνει νέες μουσικές..

Σε περιμένει, σε συμβουλεύει, σε παρηγορεί..

Η αγάπη είναι συναρπαστική,

έχει δάκρυα και γέλια,

έχει παιχνίδι και χορό...

Όταν είναι αμοιβαία, 

νιώθεις μοναδικός!!!

For my little prince C...

Ακόμη περιμένω...

Ακόμη περιμένω τη στιγμή που θα μπορώ να μιλώ για σένα,
την πόρτα που θα ανοίξεις και την ώρα που θα καθησυχάσουν οι χτύποι του ρολογιού..
Ακόμη περιμένω το σωστό χρόνο, όταν θα με κοιτάξεις και θα με δεις...
Ακόμη περιμένω το επόμενο λάθος μου, τη στιγμή που δε θα θέλω να καταλαβαίνω τα πάντα, που δε θα νιώθω την παραμικρή ενοχή και οι τύψεις μου θα δραπετεύσουν...
Ακόμη περιμένω ένα απόγευμα στο πάρκο, το επόμενο τσιγάρο..
Ακόμη περιμένω η ανάσα σου στο τζάμι να κρύψει τα αυτοκίνητα,
οι δρόμοι της πόλης να μου δείξουν που είσαι..
Ακόμη περιμένω το ταξίδι, το ποίημα που θα με πάει στη παραλία
και το κύμα που θα σκάσει στα πόδια μου...
Ακόμη περιμένω να εμφανιστεί ένα ουράνιο τόξο μέσα στη νύχτα,
το πεζοδρόμιο να μεταμορφωθεί σε ακρογιαλιά και η άσφαλτος να γίνει λιβάδι..
Ακόμη περιμένω ένα καπέλο στον άνεμο, το κόκκινο πουλόβερ...
Ακόμη περιμένω το ποτήρι με το κρασί, να μου κάνεις δώρο ένα ολόμαυρο δαχτυλίδι..
Ακόμη περιμένω να φανείς ειλικρινής μπροστά στον καθρέφτη σου, να ξεκολλήσεις από το πρόσωπό σου αυτό το βλέμμα,
Ακόμη περιμένω το ερωτηματικό να γίνει τελεία...
Ακόμη περιμένω να μ' αφήσουν να τους διηγηθώ την πραγματική μου ιστορία..
Ακόμη περιμένω οι εραστές να δείξουν τα πρόσωπά τους...
Ακόμη περιμένω εκείνη την αναπάντεχη συνάντηση,
ένα ξαφνικό χαμόγελο...
Ακόμη περιμένω εκείνο το βλέμμα σου που θα μου πει πως θέλεις να είμαι εδώ...
Ακόμη περιμένω ο τίτλος να δείξει τον έρωτα της στιγμής, μια κιθάρα κάτω από τα σεντόνια..
Ακόμη περιμένω να διαβάσεις τα χείλη μου πάνω στο μαντήλι που σου χάρισα...
Ακόμη περιμένω να μου αποκαλυφθείς...
Ακόμη περιμένω τους φίλους...
Ακόμη περιμένω οι άλλοι να μην ρωτούν γιατί σωπαίνω...
Ακόμη περιμένω να παραδεχτείς επιτέλους αυτό που θέλεις...
Ακόμη περιμένω η ματιά που έρχεται κατά πάνω μου να εξαφανιστεί,
τα χέρια μου να αγγίξουν τον ουρανό σου...
Ακόμη περιμένω το βρεγμένο πουκάμισο, τον πιο άγριο άνεμο...
Ακόμη περιμένω τα πουλιά πάνω από το καράβι,
η αλμύρα να ζωγραφίσει γαλάζια νησιά στην πλάτη μου...
Ακόμη περιμένω να υποδεχτείς το δάκρυ μου, την πρώτη μας ανάμνηση...
Ακόμη περιμένω το βλέμμα σου να γίνει άγγιγμα...
Ακόμη περιμένω η νύχτα, πνιγμένη στις μουσικές, να με καθησυχάσει...
Ακόμη περιμένω να με συγχωρέσεις...
Ακόμη περιμένω να πετάξω,
το κορίτσι αυτό να μη μεγαλώσει...
Ακόμη περιμένω τον τελευταίο χορό,

πριν ανάψουν τα φώτα...
Ακόμη περιμένω και πάλι από την αρχή..
Ακόμη περιμένω το άπειρο,
γιατί ο χρόνος δεν είναι αρκετός....
Ακόμη περιμένω...ακόμη
                                                                                                                                           

Αναίρεση

"Αναίρεση διαγραφής"...και τσουπ, εμφανίζεται και πάλι μια ολόλευκη σελίδα για να καταπιεί τις σκέψεις και τις εικόνες σου..Δεν τις ξέχασα, δεν τις ξεχνώ, μόνο τις εγκαταλείπω για λίγο, καθ' ότι το μυαλό μου και το σώμα μου καταπονούνται, καταδικάζονται, αντιστέκονται σε ένα στρόβιλο από κινήσεις, διαδρομές, λέξεις, φωνές, βλέμματα και χρώματα..

Στο τέλος, πέφτω ανάσκελα να αγναντεύω το ταβάνι που μου ψιθυρίζει "κλείσε τα μάτια σου, ξεκουράσου τώρα"!Και κοιμάμαι, κοιμάμαι βαθιά και βλέπω λίγα όνειρα, που το πρωί δεν θυμάμαι..

Αναίρεση λοιπόν,
διαγραφή επίσης,
πρέπει, ναι πρέπει!!

Να αναιρέσω την ματιά, τον ήχο, το άγγιγμα, το χτυποκάρδι, τον ιδρώτα,το άρωμα, τη ζήλια, το παραλήρημα, την αυτοϊκανοποίηση...

Να διαγραφούν κάθε λογής υπόνοιες και υπονοούμενα, αφού το ξέρεις δεν θα καταλήξει σε καλό.

Να μην αναιρέσω τη χαρά, τον ενθουσιασμό, την έκπληξη, τον πόθο, την περιπέτεια, την αγωνία, τη λαχτάρα, τον θαυμασμό...

Να μην διαγράψω τις σκέψεις και τις εικόνες μου..Είναι οι σκέψεις μου για αυτό τον κόσμο, οι εικόνες αυτής της ζωής που μου προκαλούν τη δίψα να τα κάνω όλα, να τα δω, να τα γευτώ!

Αναίρεση της αναίρεσης!

Δεν μετάνιωσα ποτέ και τίποτα για να το κάνω τώρα...