Ένα πρωί...

Τίποτα το απατηλό για να θυμάμαι...
Με την αμβροσία των φιλιών μας κοιμάμαι και ξυπνάω,
και από τα σεντόνια ξεγλιστρώ σαν έρθει το χάραμα,
κάθομαι δίπλα στο παράθυρό σου,
να σε δω που ξυπνάς..
Αγωνιώ κάθε φορά για την πρόσκλησή σου..
Και  δέχομαι...
κρεμάω τα χέρια μου στο κρεβάτι σου,
να με θωπεύσεις..τα μάτια μου θολώνουν,
εκατομμύρια εικόνες και μόνο εσύ...
Πάνω από τις σελίδες σε κρυφοκοιτάζω που
είσαι αμήχανος, ήρεμος, σιωπηλός...
Ο καφές πικρός με γάλα..
Τι γεύση έχει το γάλα από το στήθος.
Περίεργος συνειρμός θαρρώ..
Η δική μας γεύση, απροσδιόριστη..
Ξέρω ότι είναι ήδη αργά για να μείνω
και νωρίς για να μην ξαναγυρίσω..
Τίποτα το ξακουστό...
Ένα πρωί σαν όσα πέρασαν
και όσα θα ΄ρθουν...
Είμαι ανόητη που το πιστεύω,
δεν ξέρω, ίσως και να είναι μοναδικό,
δεν ξέρω...