Ι want to...

Ανασαίνω τον αέρα, τον ήλιο, τα σύννεφα..
Γλυκιά μου μελωδία,
με κάλεσες μια νύχτα φθινοπωρινή,
Σεπτέμβρης ήταν και έριχνε ψιλόβροχο,
φορούσα ψηλά πέδιλα...
Και δε φοβάμαι αν ποτέ,αν δεν,αν ίσως,
δε φοβάμαι εσένα και εμένα..
Ρομαντικέ εραστή των ονείρων μου
σε προσμένω να ξανάρθεις,
σαν θάλασσα να με πλημμυρίσεις,
να βυθιστώ μέσα σου,
να σε ανακαλύψω...να σε στοιχειώσω..
Παρορμητική είμαι και πάλι,
τραγουδώ από μέσα μου,
χάνω τον οιρμό μου,
αδημονεί η ψυχή να σε συναντήσει...
Με τα δυο σου χέρια να χαϊδέψεις το πρόσωπο μου,
τα μαλλιά μου,
τα βλέμματα μας να συνωμοτήσουν
και να βυθιστώ στο μυστήριο των κορμιών μας...

Back to reality...it's just a dream...

Come close to me,i'm free to go...

Η έμπνευσή μου είναι σαν ένα κομμάτι χαρτί

τυλιγμένο και χωμένο σε μπουκάλι από κρασί

που ένας κύριος με μαύρο καπέλο ήπιε και ζαλίστηκε

και το πέταξε στη θάλασσα...

Μια το πιάνει το βλέμμα μου κάπου στον ορίζοντα 

και γράφω σαν τρελή και τρέχω 

και χορεύω και φλέγεται το μυαλό και το σώμα μου

και άλλοτε χάνεται μες την τρικυμία, 

καταπίνεται από το γκρίζο της θάλασσας,

τότε είναι που πονάω, φωνάζω, δεν γελώ,

θέλω να κοιμάμαι και να βουλιάζω σε όνειρα ακατανόητα, να κρύβομαι...

Μάλλον το μπουκάλι και η Έμπνευση μου είναι αχώριστοι πια,

το μπουκάλι αναζητά τον κύριο του, το ίδιο και η έμπνευση μου...

Λευκό, κόκκινο, μπλε..Τι να ήταν το κρασί που ήπιε και ζαλίστηκε τόσο

και αποφάσισε να κλειδώσει το μυαλό μου και την φαντασία μου στο μπουκάλι του..

Κόκκινο, κόκκινο ναι...Σαν αυτό που πίναμε τη νύχτα εκείνη,

μοιάζει όνειρο,ήταν όνειρο...

Τόσο μακριά στο χρόνο, τόσο κοντά μέσα μου..

Σαν στοιχειά παραμονεύουν οι στιγμές 

και όταν πάω να σε ξεχάσω

βίαια ορμούν και με χτυπάνε...Ανήμπορη, πόσο ανήμπορη...

Φοβάμαι να σε ξεχάσω, όσο κι αν θέλω..

Δεν γράφω όσο έγραφα, δεν γελώ όσο γελούσα...

Όμως δεν είναι ικανό ένα όνειρο να με δυστυχήσει...

Αυτό όχι!Όλα θα γυρίσουν και πάλι σε μένα,

αργά αργά αργά...

Και το μπουκάλι θα το ξαφρίσει το κύμα

σε μια αμμουδιά και όταν το βρω...

Χίλια κομμάτια θα το κάνω...

Here I am

Κράτα με...
Εδώ είμαι...
Ακόμη κι αν φοβάμαι..
Το μόνο που θέλω είναι να αγαπώ...

Mοναξιά

Σ' αυτό το ταξίδι όλα επιτρέπονται.

Ό,τι φοβάσαι, ό,τι συχαίνεσαι κι οι πιο άρρωστες σκέψεις σου είναι εδώ...

Ανεβοκατεβαίνουμε σε μια σκάλα.

Πότε είμαι εγώ ψηλά και πότε εσύ - ίσως κάποτε συναντηθούμε...

μα για να γίνει αυτό ένας απ' τους δυο θα πρέπει να περιμένει.΄

Παίζουμε κυνηγητό.

Εγώ κυνηγάω εσένα κι εσύ εμένα.

Κι οι δυο μαζί τρέχουμε να ξεφύγουμε απ' τις σκιές μας.

Κλέβω κρυφά τη ζέστη των δαχτύλων σου κι εσύ ρουφάς δροσιά απ΄τα μαλλιά μου.

Δίνεις ό,τι έχεις; ή μόνο ό,τι δε φοβάσαι να χάσεις;

Ω ναι! έχω γευτεί την ευτυχία...

Ω! αναμφίβολα την έχω γευτεί...

Μπούρδες.

Φαίνεται πως δε συγκινούμαι εύκολα τελικά.

Απληστία.

Όλο θέλω κάτι περισσότερο.

Δε συμβιβάζεται κανείς με ό,τι έχει ήδη ζήσει.

Αδικία.

Ποτέ το "δίνω" δε συμφωνεί με το "παίρνω"

Έχω μια φίλη εδώ και πολλά χρόνια.

Προσπάθησαν πολλοί να μας χωρίσουν μα δε τα κατάφεραν.

Κακές παρέες... αλλά απ' το τίποτα...

Τη φίλη μου τη λένε Μοναξιά.

Εγώ και η Μοναξιά λοιπόν περνάμε την ώρα μας νιώθοντας ηδονή από την κατάκτηση μικρών μας στόχων.

Παραισθήσεις.

"μια σωστή ηδονή πρέπει να οδηγεί σε οργασμό"

Θες να εθιστούμε ο ένας στον άλλο;

ίσως αυτό να έδινε μια νότα ελπίδας...

Ξέρεις να λες παραμύθια;

Όχι σαν αυτά που λένε οι γιαγιάδες, όχι με καλό τέλος και διδάγματα...

Θέλω να ακούσω ένα παραμύθι για κάποιον που είχε ένα όνειρο,

ένα πολύ συγκεκριμένο όνειρο...

("Ταξιδιάρα ψυχή")

Ζέστη

Κραταω στα χερια μου τετραδια, μολυβια, βιβλια, αποξηραμενα λουλουδια και ζωγραφιες, γραμματα που δεν σταλθηκαν ποτε, χαπια που τελειωσαν, σακουλακια καπνου ξεχασμενα στο συρταρι, μπουκαλια που αδειασαν. Θα τα ξαναγεμιζα για να τα ξαναπιω με τον ιδιο τροπο, στις ιδιες στιγμες.

Εχω φυγει, πριν αφησω την πολη και δεν θα αφησω ποτε την πολη αν δεν φυγω. Τα’διωξα εκεινα που επρεπε, και καθονται σε γωνιες και με παρατηρουν. Κρυβονται σε θεατρα, σινεμα, στα σκαλακια του λιμανιου, στις εξοδους της πολης, μερικα τετραγωνα κατω από την σκεπη μου, σε μπαρ και ταβερνες, σε παρκα, σε σπιτια που αδειασαν. Ή γεμισαν. Τους κλεινω το ματι και φευγω μακρια τους. Σπουδαίο πράγμα να μην φεύγεις από ανάγκη. Και να μην γυρνάς από ανάγκη.

Θα κλειστώ, μέσα σε άγχος και χάδια, σε λόγια που δεν λέγονται γιατί είναι εκεί και μας κοιτάνε, ξέρουν. Θα χώνομαι κάτω από κουβέρτες κ παπλώματα, ανάμεσα στα μαξιλάρια, με αναπνοή σταθερή, σε ύπνους ήσυχους και ζέστη, ζέστη, ζέστη. Γλυκύτατη, ήσυχη ζέστη.

("Σπασμένα στόρια")

Το δώρο

Θα σε ξετυλίξω σαν δώρο...

Ανυπόμονα και αργά....

Να φανερωθούν οι εκπλήξεις που κρύβεις μέσα σου...

Το κουτί της Πανδώρας θα ξεκλειδώσω

και θα ξεχυθούν από μέσα όλα,

πόνος, αμαρτία, κλάμα...

Θα δέσω τα μάτια μου με την μαύρη κορδέλα 

που σε σφίγγει, γυμνός θα μείνεις 

θα περιμένεις να σε παίξω...

Τι παιχνίδι να είσαι άραγε...

Μουσικό κουτί, ξύλινο χρωματιστό παζλ,

ίσως ένα μικρό παριζιάνικο καρουζέλ, ένα ζευγάρι γυαλιστερά γοβάκια,

ή παιδικό βιβλίο, ή παλιό βινύλιο ....

Μπορεί όμως να είσαι και μόνο το κουτί, το ωραίο περιτύλιγμα,

και μέσα κενός...

Μην με απογοητεύσεις,

είσαι η έκπληξη που θα φωτίσει το βλέμμα μου,

θα ζωγραφίσει το χαμόγελό μου...