Κραταω στα χερια μου τετραδια, μολυβια, βιβλια, αποξηραμενα λουλουδια και ζωγραφιες, γραμματα που δεν σταλθηκαν ποτε, χαπια που τελειωσαν, σακουλακια καπνου ξεχασμενα στο συρταρι, μπουκαλια που αδειασαν. Θα τα ξαναγεμιζα για να τα ξαναπιω με τον ιδιο τροπο, στις ιδιες στιγμες.
Εχω φυγει, πριν αφησω την πολη και δεν θα αφησω ποτε την πολη αν δεν φυγω. Τα’διωξα εκεινα που επρεπε, και καθονται σε γωνιες και με παρατηρουν. Κρυβονται σε θεατρα, σινεμα, στα σκαλακια του λιμανιου, στις εξοδους της πολης, μερικα τετραγωνα κατω από την σκεπη μου, σε μπαρ και ταβερνες, σε παρκα, σε σπιτια που αδειασαν. Ή γεμισαν. Τους κλεινω το ματι και φευγω μακρια τους. Σπουδαίο πράγμα να μην φεύγεις από ανάγκη. Και να μην γυρνάς από ανάγκη.
Θα κλειστώ, μέσα σε άγχος και χάδια, σε λόγια που δεν λέγονται γιατί είναι εκεί και μας κοιτάνε, ξέρουν. Θα χώνομαι κάτω από κουβέρτες κ παπλώματα, ανάμεσα στα μαξιλάρια, με αναπνοή σταθερή, σε ύπνους ήσυχους και ζέστη, ζέστη, ζέστη. Γλυκύτατη, ήσυχη ζέστη.
("Σπασμένα στόρια")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου