Come close to me,i'm free to go...

Η έμπνευσή μου είναι σαν ένα κομμάτι χαρτί

τυλιγμένο και χωμένο σε μπουκάλι από κρασί

που ένας κύριος με μαύρο καπέλο ήπιε και ζαλίστηκε

και το πέταξε στη θάλασσα...

Μια το πιάνει το βλέμμα μου κάπου στον ορίζοντα 

και γράφω σαν τρελή και τρέχω 

και χορεύω και φλέγεται το μυαλό και το σώμα μου

και άλλοτε χάνεται μες την τρικυμία, 

καταπίνεται από το γκρίζο της θάλασσας,

τότε είναι που πονάω, φωνάζω, δεν γελώ,

θέλω να κοιμάμαι και να βουλιάζω σε όνειρα ακατανόητα, να κρύβομαι...

Μάλλον το μπουκάλι και η Έμπνευση μου είναι αχώριστοι πια,

το μπουκάλι αναζητά τον κύριο του, το ίδιο και η έμπνευση μου...

Λευκό, κόκκινο, μπλε..Τι να ήταν το κρασί που ήπιε και ζαλίστηκε τόσο

και αποφάσισε να κλειδώσει το μυαλό μου και την φαντασία μου στο μπουκάλι του..

Κόκκινο, κόκκινο ναι...Σαν αυτό που πίναμε τη νύχτα εκείνη,

μοιάζει όνειρο,ήταν όνειρο...

Τόσο μακριά στο χρόνο, τόσο κοντά μέσα μου..

Σαν στοιχειά παραμονεύουν οι στιγμές 

και όταν πάω να σε ξεχάσω

βίαια ορμούν και με χτυπάνε...Ανήμπορη, πόσο ανήμπορη...

Φοβάμαι να σε ξεχάσω, όσο κι αν θέλω..

Δεν γράφω όσο έγραφα, δεν γελώ όσο γελούσα...

Όμως δεν είναι ικανό ένα όνειρο να με δυστυχήσει...

Αυτό όχι!Όλα θα γυρίσουν και πάλι σε μένα,

αργά αργά αργά...

Και το μπουκάλι θα το ξαφρίσει το κύμα

σε μια αμμουδιά και όταν το βρω...

Χίλια κομμάτια θα το κάνω...