Σβούρα και χορδές

Στροφές στη ζωή, στροφή σε σένα,αδιέξοδο σε μας...
Ντελίριο αισθήσεων...
Τα νωπά μαλλιά μου κολλάνε στο πρόσωπο
ενώ στροβιλίζομαι σε εκστασιακό χορό...
Πίσω από το γυάλινο κόσμο μου,
σε κοιτώ που φεύγεις,
είσαι σκληρός εσύ, έχεις όρια...
Όχι όχι άλλα όρια ούτε όρους ούτε τίποτα...
Φύγε μακριά, σου γυρνώ την πλάτη...
Ξέρω ότι είσαι παιδί και εγώ σβούρα στα χέρια σου...
Γυρίζω και γεμίζω χρώμα,
ζάλη μου...μέσα μου αντανακλείς...
Είμαι χαρούμενη...
Πέφτω στα γόνατα, με αφήνεις από τα χέρια σου...
Πάρε με πάλι, θα είμαι καλή τώρα...
Τα μαλλιά μου χορδές θα γίνουν
να τις χαιδέψεις...
Τι παιχνίδι είναι αυτό,
σταμάτα να υποκρίνεσαι ότι δεν με ακούς...
Νιώσε με...

Το σημάδι...

Επιθυμώ να σε σφίξω στα χέρια μου,

να νιώσω την καρδιά να σπαρταράει κάτω από τα χείλη σου,
τις φλέβες μου να ξεχειλίζουν από το κόκκινο πάθος σου..

Η μυρωδιά είναι πλημμύρα ερωτική,

αύρα μυστική που με ταξιδεύει, 

με ζεσταίνει η λάβα του σώματός σου,

κι αιωρούμαι...

Πάρε το κορμί μου, 

εξάντλησέ το...

Είναι αδύναμο 

και τα δάχτυλα το μαγνητίζουν,
καρφώνονται μέσα μου

μεταμορφώνονται σε δέντρα ψηλά, 

ριζώνουν βαθιά και φυτεύουν άνθη στη σάρκα μου,
με σημαδεύουν...

Είναι ένα σημάδι οριζόντιο ανάμεσα στα φρύδια

και το γλείφει μια μοναξιά...

Ανεξίτηλο, παρήγορο, τέλειο...

Ενέργεια και οδύνη αντλώ από το σημάδι...

Το χαϊδεύω με τις ιδρωμένες παλάμες μου,

όταν η ίριδες των ματιών υγραίνονται
και τα χείλη αποζητούν την αλμύρα των δακρύων...

Πόσα ακόμη σημάδια...

1/12/2010

Άπνοια

Ο απόηχος των σφαλμάτων μας,

βουβά βογκητά μέσα μας,

στοιχειωμένοι οι αντίλαλοι,

κομματιασμένες οι ηδονές...

Θελκτική η επιστροφή,

όμως, ύπουλο το ύστερα.

Κι ύστερα..γλίστρα και αγνάντεψε το βυθό...

Να γεμίσουν οι μπλε πνεύμονές σου,

να αγαλλιάσουν οι υστερίες,

να υποκύψουν τα δάχτυλα...

18/7/2010 -Αγκίστρι

Παράνοια...

Παρανοϊκές οι λέξεις, ασυνάρτητα μπλέκονται στο μυαλό μου,να σχηματίσουν φράση, πρόταση, γράμμα για σένα, επικίνδυνε εραστή..Ίσως τη Δευτέρα, ίσως την Τρίτη σε δω, ίσως τώρα...Χτίσε μια αγκαλιά για μένα, να ονειρεύομαι εκεί...Ω αλίμονο!Απαγορευμένα τα πάθη, σκλαβωμένο το κορμί να αλυχτά για ένα σου άγγιγμα..παραδομένη βουλιάζω στη μυρωδιά την αποπνικτική που πηγάζει ανάμεσα στο λαιμό και το στήθος...Ξένοι είμαστε κι οι δυο, ηθοποιοί μιας παρωδίας που ο σκηνοθέτης της είναι μπεκρής και γουστάρει να χουφτώνει χοντρές γάμπες.
Ποτέ μην πεις ότι νόμισες πως με είδες, ώρα να φεύγεις τώρα, το συντομότερο δυνατόν....
Μου λείπεις ήδη...Θα 'πρεπε τα αστέρια να είναι ίδια και απόψε...
Με υγρά δάχτυλα δακρύζω και στο μαξιλάρι αφήνω δαγκωματιές...Κόλλα πάνω μου, τώρα, ζήσε το τώρα λες...Τα φιλιά και τα μάτια μας συναντιούνται τόσο υπέροχα...Πάρε το χρόνο σου, εγώ δε φοβάμαι...Αυτό που νιώθω για σένα μου χαρίζει τεράστια δύναμη, σαν αεράκι δροσερό πετώ...
Να ξέρεις, πρέπει να ξέρεις...

Ποια επανάσταση...

Σε μια ιδανική κοινωνία όλοι είναι μονιασμένοι, κρατιούνται χέρι χέρι,έχουν κοινούς στόχους,προοδεύουν, ο πολιτισμός ανθίζει, οι πολιτικοί είναι πρώτα πρώτα άνθρωποι και έπειτα πολίτες!Σε αυτή την κοινωνία που αντίκρυσα χθες 12 Φλεβάρη, ένιωσα έντρομη το πως είναι να σου κλέβουν την πατρίδα και να την ξεπουλάνε..Δεν έζησα τη χούντα,δεν έζησα την κατοχή αλλά ζω μια Ελλάδα δυστυχίας, απελπισίας, απόγνωσης, με τον λαό δαρμένο σαν σκυλί, με κόκκινα μάτια να παλεύει για τη χαμένη του αξιοπρέπεια!Δεν ήμουν εκεί, ίσως θα 'πρεπε αλλά και πάλι, οι ανομίες κάτω από το τραπέζι θα έπαιζαν ξανά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το "συνταγματικό δίκαιο" για ακόμη μια φορά θα ήταν άδικο!Όπως και έγινε!Είναι λυπηρό, ειλικρινά, να πολεμάμε για να ζήσουμε, για να φάμε, για να ανασάνουμε το αύριο..Κι η ελπίδα..?Η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία...Πότε να ελπίσουμε όταν μας βουλώνουν το στόμα, τα μάτια και τα αυτιά...Θέλω να κάνω σκέψεις αισιόδοξες, για το μέλλον, για αυτή τη ζωή αλλά...Ένα σκοτεινό "αλλά" παραμονεύει πλέον παντού και η αβεβαιότητα στοιχειώνει τις μέρες μας...Υγεία,εργασία, εκπαίδευση, τέχνη  όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρέους...Και το χρέος για τους εαυτούς μας ποιος θα το πληρώσει?
Δεν το γράφω αυτό για να ξυπνήσω κοιμισμένες συνειδήσεις και χαμένες επιθυμίες...Είμαι και εγώ κρίκος αυτής της αδύναμης αλυσίδας και φοβάμαι, οργίζομαι, λυπάμαι..
Η πόλη καίγεται αλλά ας μην επέλθει η άλωσις...Στο χέρι μας είναι!

Γλυκόπικρη σαν πορτοκάλι

Κύλισε στα πόδια μου ένα πορτοκάλι,

το κράτησα, το μύρισα...

Μου αρέσει το πορτοκάλι,

μου θυμίζει συχνά τα συναισθήματά μου έτσι γλυκόπικρο που είναι!

Ένας μικρός ήλιος...

Απέξω σκληρό αλλά μέσα ζουμερό και υγρό,

κυλάει στα δάχτυλα ο δροσερός χυμός του...

Γλυκόπικρα συναισθήματα...

Πώς γίνονται οι άνθρωποι και μέσα και έξω σκληροί, απορώ..

Δεν χαμογελούν πια, δεν εκπλήσσονται, δεν ενθουσιάζονται, δεν ακούνε τη μουσική που υπάρχει στον αέρα, δεν αναπνέουν, δεν ερωτεύονται...

Μόνο φοβούνται,φοβούνται τη δουλειά,το ρολόι,το αφεντικό,τα παραπάνω κιλά...

Χάνεται η ουσία, η μαγεία, η αλήθεια...

Δεν ξέρουμε αν θα ξαναγυρίσουμε εδώ, οπότε...
H ζωή είναι σαν πορτοκάλι, ξεζούμισέ την!!!!

Ένα πρωί...

Τίποτα το απατηλό για να θυμάμαι...
Με την αμβροσία των φιλιών μας κοιμάμαι και ξυπνάω,
και από τα σεντόνια ξεγλιστρώ σαν έρθει το χάραμα,
κάθομαι δίπλα στο παράθυρό σου,
να σε δω που ξυπνάς..
Αγωνιώ κάθε φορά για την πρόσκλησή σου..
Και  δέχομαι...
κρεμάω τα χέρια μου στο κρεβάτι σου,
να με θωπεύσεις..τα μάτια μου θολώνουν,
εκατομμύρια εικόνες και μόνο εσύ...
Πάνω από τις σελίδες σε κρυφοκοιτάζω που
είσαι αμήχανος, ήρεμος, σιωπηλός...
Ο καφές πικρός με γάλα..
Τι γεύση έχει το γάλα από το στήθος.
Περίεργος συνειρμός θαρρώ..
Η δική μας γεύση, απροσδιόριστη..
Ξέρω ότι είναι ήδη αργά για να μείνω
και νωρίς για να μην ξαναγυρίσω..
Τίποτα το ξακουστό...
Ένα πρωί σαν όσα πέρασαν
και όσα θα ΄ρθουν...
Είμαι ανόητη που το πιστεύω,
δεν ξέρω, ίσως και να είναι μοναδικό,
δεν ξέρω...