Παράνοια...

Παρανοϊκές οι λέξεις, ασυνάρτητα μπλέκονται στο μυαλό μου,να σχηματίσουν φράση, πρόταση, γράμμα για σένα, επικίνδυνε εραστή..Ίσως τη Δευτέρα, ίσως την Τρίτη σε δω, ίσως τώρα...Χτίσε μια αγκαλιά για μένα, να ονειρεύομαι εκεί...Ω αλίμονο!Απαγορευμένα τα πάθη, σκλαβωμένο το κορμί να αλυχτά για ένα σου άγγιγμα..παραδομένη βουλιάζω στη μυρωδιά την αποπνικτική που πηγάζει ανάμεσα στο λαιμό και το στήθος...Ξένοι είμαστε κι οι δυο, ηθοποιοί μιας παρωδίας που ο σκηνοθέτης της είναι μπεκρής και γουστάρει να χουφτώνει χοντρές γάμπες.
Ποτέ μην πεις ότι νόμισες πως με είδες, ώρα να φεύγεις τώρα, το συντομότερο δυνατόν....
Μου λείπεις ήδη...Θα 'πρεπε τα αστέρια να είναι ίδια και απόψε...
Με υγρά δάχτυλα δακρύζω και στο μαξιλάρι αφήνω δαγκωματιές...Κόλλα πάνω μου, τώρα, ζήσε το τώρα λες...Τα φιλιά και τα μάτια μας συναντιούνται τόσο υπέροχα...Πάρε το χρόνο σου, εγώ δε φοβάμαι...Αυτό που νιώθω για σένα μου χαρίζει τεράστια δύναμη, σαν αεράκι δροσερό πετώ...
Να ξέρεις, πρέπει να ξέρεις...