Ποια επανάσταση...

Σε μια ιδανική κοινωνία όλοι είναι μονιασμένοι, κρατιούνται χέρι χέρι,έχουν κοινούς στόχους,προοδεύουν, ο πολιτισμός ανθίζει, οι πολιτικοί είναι πρώτα πρώτα άνθρωποι και έπειτα πολίτες!Σε αυτή την κοινωνία που αντίκρυσα χθες 12 Φλεβάρη, ένιωσα έντρομη το πως είναι να σου κλέβουν την πατρίδα και να την ξεπουλάνε..Δεν έζησα τη χούντα,δεν έζησα την κατοχή αλλά ζω μια Ελλάδα δυστυχίας, απελπισίας, απόγνωσης, με τον λαό δαρμένο σαν σκυλί, με κόκκινα μάτια να παλεύει για τη χαμένη του αξιοπρέπεια!Δεν ήμουν εκεί, ίσως θα 'πρεπε αλλά και πάλι, οι ανομίες κάτω από το τραπέζι θα έπαιζαν ξανά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το "συνταγματικό δίκαιο" για ακόμη μια φορά θα ήταν άδικο!Όπως και έγινε!Είναι λυπηρό, ειλικρινά, να πολεμάμε για να ζήσουμε, για να φάμε, για να ανασάνουμε το αύριο..Κι η ελπίδα..?Η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία...Πότε να ελπίσουμε όταν μας βουλώνουν το στόμα, τα μάτια και τα αυτιά...Θέλω να κάνω σκέψεις αισιόδοξες, για το μέλλον, για αυτή τη ζωή αλλά...Ένα σκοτεινό "αλλά" παραμονεύει πλέον παντού και η αβεβαιότητα στοιχειώνει τις μέρες μας...Υγεία,εργασία, εκπαίδευση, τέχνη  όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρέους...Και το χρέος για τους εαυτούς μας ποιος θα το πληρώσει?
Δεν το γράφω αυτό για να ξυπνήσω κοιμισμένες συνειδήσεις και χαμένες επιθυμίες...Είμαι και εγώ κρίκος αυτής της αδύναμης αλυσίδας και φοβάμαι, οργίζομαι, λυπάμαι..
Η πόλη καίγεται αλλά ας μην επέλθει η άλωσις...Στο χέρι μας είναι!