Αναίρεση

"Αναίρεση διαγραφής"...και τσουπ, εμφανίζεται και πάλι μια ολόλευκη σελίδα για να καταπιεί τις σκέψεις και τις εικόνες σου..Δεν τις ξέχασα, δεν τις ξεχνώ, μόνο τις εγκαταλείπω για λίγο, καθ' ότι το μυαλό μου και το σώμα μου καταπονούνται, καταδικάζονται, αντιστέκονται σε ένα στρόβιλο από κινήσεις, διαδρομές, λέξεις, φωνές, βλέμματα και χρώματα..

Στο τέλος, πέφτω ανάσκελα να αγναντεύω το ταβάνι που μου ψιθυρίζει "κλείσε τα μάτια σου, ξεκουράσου τώρα"!Και κοιμάμαι, κοιμάμαι βαθιά και βλέπω λίγα όνειρα, που το πρωί δεν θυμάμαι..

Αναίρεση λοιπόν,
διαγραφή επίσης,
πρέπει, ναι πρέπει!!

Να αναιρέσω την ματιά, τον ήχο, το άγγιγμα, το χτυποκάρδι, τον ιδρώτα,το άρωμα, τη ζήλια, το παραλήρημα, την αυτοϊκανοποίηση...

Να διαγραφούν κάθε λογής υπόνοιες και υπονοούμενα, αφού το ξέρεις δεν θα καταλήξει σε καλό.

Να μην αναιρέσω τη χαρά, τον ενθουσιασμό, την έκπληξη, τον πόθο, την περιπέτεια, την αγωνία, τη λαχτάρα, τον θαυμασμό...

Να μην διαγράψω τις σκέψεις και τις εικόνες μου..Είναι οι σκέψεις μου για αυτό τον κόσμο, οι εικόνες αυτής της ζωής που μου προκαλούν τη δίψα να τα κάνω όλα, να τα δω, να τα γευτώ!

Αναίρεση της αναίρεσης!

Δεν μετάνιωσα ποτέ και τίποτα για να το κάνω τώρα...